„Opowieść przedwigilijna”

Tycjan – artysta, u którego w domu rozgrywa się akcja [wolne]
Wiktor – przyjaciel Tycjana[wolne]
Proboszcz – ksiądz zaprzyjaźniony z Tycjanem i Wiktorem[wolne]
Anioł – tajemniczy posłaniec [Zajęte przez Sharpay]

AKCJA:

(pukanie do drzwi)
Tycjan: - Nie wchodzić, nie ma mnie w domu…
(wchodzi Wiktor)
Wiktor: - Czołem, panie Tycjanku kochany! Zwyczajnie w dobrym humorze, jak widzę!
Jak tam przygotowania?
T: - Do czego?
W: - Do świąt, naturalnie. Słyszałem kiedyś od ojca, Ŝe artyści tracą często kontakt
z rzeczywistością… Czy pan w ogóle kojarzy, jaki mamy miesiąc?
T: - Zimny, panie Wiktorze, zimny!
W: - Nie o tym mowa, panie Tycjanie… Wśród nocnej ciszy… Bóg się rodzi,
moc truchleje… Pójdźmy wszyscy…
T: - Przyjacielu, nie obraź się, ale ja juŜ wyrosłem z tej całej ospałej tradycji…
W: - Zdaje mi się, Ŝeś zapomniał, jak to zawsze pan Tycjan, szanowany bądź co bądź artysta,
i znany teŜ przez świat, łamał opłatek z przyjacielem Wiktorem; jak wzdychał na myśl
o BoŜym Narodzeniu…
T: - …o tym, jak naprawdę było; (ironicznie) i modlił się do świętej rewolucji z Betlejem, od
której czas liczymy. Kiedy znowu zaczął merdać puszysty ogon tradycji, wprosiła się
choinka, elegancko ubrana, mlaskały kluski z makiem, kura po wigilii spieszyła się na rosół…
(nagle ogarnia go przygnębienie) Potem milczenie większe niŜ Ŝal…
Wydawało mu się, Ŝe słowo ciałem się stało…
W: - …i mieszkało…
T: - …poza nami. Nawet słyszałem, Ŝe za oknem przyszedł Pan Jezus, prosty jak kościół z
jedną tylko malwą, obdarty ze śniegu i polskich kolęd. Za wcześnie, za późno, nie w porę…
Nacisnął dzwonek, dzwonek był nieczynny…
(mocne pukanie do drzwi)
W: - Proszę wejść, jeśli w dobrych zamiarach.
(wchodzi Proboszcz)
Proboszcz: - W dobrych, dobrych. Trochę Kościoła wam przynoszę. Dzwonek był
nieczynny!
T: - Co sprowadza księdza proboszcza w moje skromne progi?
P: - Opłatki roznoszę i pomyślałem, Ŝe wstąpię do szanownego pana artysty i podpytam o
wigilię…
T: - (stanowczo) W tym roku wigilii tu nie będzie!
(Proboszcz zerka na Wiktora, który tylko wzrusza ramionami)
P: - (z duŜym zdziwieniem) AleŜ, panie Tycjanie, u pana, co roku była najpiękniejsza
kolacja… I kolędy były, i Ŝyczenia teŜ pamiętam – te, co na choince wisiały, bo lekkie, i te
cięŜkie pod stołem… SkądŜe taka zmiana?
T: - W tym roku nie będzie! MoŜe trzeba by odpocząć; na nowo nabrać sił i odwagi? Wigilia
jest co roku… Czy nie sądzi ksiądz, Ŝe stała się juŜ ona tylko kwestią przyzwyczajenia? Co
ksiądz na to?
P: - Gdyby ktoś powiedział przed wojną, Ŝe Wrocław będzie polskim miastem, Polak zostanie
papieŜem, a komuniści postawią pomnik Prymasowi, nikt by w to nie uwierzył… A wszystko
to się stało – mówił wół w Betlejem osiołkowi.
Jaki będzie wiek dwudziesty pierwszy? – pytają pastuszkowie, co uklękli w śpiewie i trzej
mędrcy. Nawet Jezus tak maleńki, Ŝe nie wie…
(pukanie do drzwi)
Anioł: - Przepraszam za łomoty, ale dzwonek był nieczynny! Jest nadzieja, proszę państwa, i
szanownego księdza proboszcza! Jest nadzieja!
Stale narzekamy: na dziurę w moście, na piąte koło u wozu, na dwa grzyby w barszczu, na
kropkę bez „i”,
P: - na piłkę, co ciągle łamie kwiaty przed plebanią,
T: - na szczęście bez dalszego ciągu,
W: - na to, Ŝe nas nie widać, i Ŝe wszyscy umierają, a nie tylko niektórzy,
A: - na to, jak bardzo wystarczy kochać, Ŝeby siebie zniszczyć, ale stale potrzeba tego, co
niepotrzebne…
(oŜywiony wyciąga walizkę)
Mam tu coś dla was wszystkich. Prosto od Szefa!
(zaczyna wyciągać i zapalać świece; podaje je po kolei Proboszczowi, Wiktorowi i Tycjanowi)
W: - Szanowny panie, czy pozwoli pan, Ŝe zapytam o imię i cel tej nieoczekiwanej wizyty w
mieszkaniu pana Tycjana?
A: - Jestem tylko posłańcem. Rozumie pan? Wchodzę, przekazuję, co trzeba i wychodzę.
(wychodzi)
P: - (patrzy na świecę) Ale co to jest?
W: - Pobiegnę zapytać… (wychodzi)
P: - Idę z panem. MoŜe nasz nieznajomy weźmie trochę opłatka… (wychodzi)
T: - (krzyczy za nimi) Ja wiem, co to! (sam do siebie) To nadzieja… Sam przecieŜ mówił…
(siada przy pianinie i gra)
Nie boję się dętej orkiestry przy końcu świata; biblijnego tupania… Boję się Twojej miłości,
Ŝe kochasz zupełnie inaczej, tak bliski i inny… Nie patrzysz moimi oczyma. Ludzi do ludzi
zbliŜasz (wchodzi po cichu Proboszcz) i stale uczysz odchodzić. Mówisz zbyt często do
Ŝywych…
P: - …umarli to wytłumaczą…
T: - Boję się Twojej miłości – tej najprawdziwszej i innej…
P: - (patrzy na świeczkę) To nadzieja. Bóg, który przychodzi, Ŝeby była wiosna…
T: - Tak wiem… Ona budzi moją miłość, tę, co tak głęboko utknęła w sercu… Budzi ją, choć
to wbrew naturze, bo przecieŜ zima…
(wchodzi Wiktor)
P: - W tę noc, co nie wiedziała jeszcze, Ŝe jest święta, nie pochlebcy, urzędnicy, spryciarze,
W: - chwalipięty Ŝe „tam byłem pierwszy”, nie reporterzy z telewizji ani dziennikarze,
T: - ale najbliŜsi…
P: - najbliŜsi, zawsze sobie krewni,
W: - analfabeci z bijącym sercem i mędrcy – bo szukają, biegli niespokojni
(wchodzi Anioł z zapaloną świecą)
A: - Kiedy rozsądni się gorszyli, Bóg wszechmogący stał się ludzkim dzieckiem
z wyciągniętymi bezradnie rękami…
T: - …i świat się wcale nie zawalił…
A: - zgarbiony uśmiechnął się i zaczął prostować…
(wspólny śpiew kolędy)

KONIEC